АЛЧНОСТ И НЕЗАСИТНОСТ

или

ДЕВЕТ КРУГА (2)

Е сега, дали, на пример, во некој од деветте пеколни круга концентрично како одбрана наредени пред ликовите-симболи на злосторничконо здружение повторно ќе ги гледаме истите фаци како, на пример, оние кои ги мереа скопските улици закитени со црвено-жолти ленти? Или тоа друштво се распрсна на сите страни како што впрочем и се собра, зашто сега снема пари односно како што државната каса премина во рацете на ова комуњариве? Ќе има ли игри и песни – фолклорни, се разбира – како вечерта пред Собранието на РМ, додека внатре толпата беснееше и тепаше се’ живо што не мисли како нив? Во тогаш вртените ора гледавме, богами, секакви фаци, на бината зад микрофоните тие денови урлаа дури и уметнички (пот)платени со скапи ретроспективни изложби, однапред исплатени, за да на комуњариве не им текне да им ги секнат парите кога ќе ги превземат институциите. Знаете како: комуњари како комуњари, веднаш пристапуваат кон радикални мерки! Иако, да ме прашаат мене, јас би ги оправдал и на дело, „во живо“, таквите епитети. Нека си ја прави изложбата дома, и така е преплатена, што мора да зафаќа простор во институциите?

Како и да е, Данте, во првиот круг на Пеколот ги сместува т.н. неверници, или нехристијани, меѓу кои и многу славни имиња од форматот на Хомер, Аристотел, Електра, Саладин, Јулие Цезар и други – иако нивната вина не е многу јасна. Тие не се неверници по избор. Но кај нас ситуацијата би била (барем) обратна. Кај нас токму самопрогласените верници застанаа, и повторно ќе застанат во првиот од концентричните кругови во одбрана на злосторничкото здружение. Како што впрочем и криминалциве се’ што правеа правеа за народот, за државата и (божем) – за верата. Таквите клеро-криминални комбинации секогаш палеле на овие простори. И играле ора. И секогаш „верниците“ се ределе зад нив, или пред нив, сеедно. Така ќе биде и утре кога ќе треба криминалците да ги спасуваат од заслужената казна!

Во вториот круг, кругот на Алчноста, во делот каде „нештата не сјаат“, ќе има голема навалица. Ако нешто функционираше во минатата заробена држава, тоа беше алчноста. За се’ и по се’! Неизживеана, гладна, непрошетана, необлечена, сиромашна … толпа народ начека истомисленици што ќе ја водат во неказнето (така барем мислеа!) ограбување. Првите редови во кругот на алчните веројатно ќе бидат резервирани за оние кутрине контрапротестџии гладни за сендвич, бесплатен превоз и по некоја ситниш дневница, ама останатите редови сигурно ќе бидат пополнувани од клиентелата од различни професионални профили зашто алчноста кај нас во изминативе години беше распространет, речиси национален спорт. Не знам само кој од „најпатриотската“ партија ќе ја има улогата на Минос односно распределувач на клиентиве по круговите. Ако оној бившион шеф на кабинет е, како што велат, неупотреблив, можеби некој од Халкидики ќе ја превземе таа улога? Чисто онака, заради географија, и митологија?!

А всушност, мислам дека распоредот по концентричните кругови во одбрана на врхушката на злосторничкото здружение по угледот на Дантеовите девет круга и нема да биде баш така лесна работа за само еден човек. Зашто ние, односно тие – клиентите кои така ревносно и „гладно“ ги поддржуваа криминалциве цели десет години – не можат едноставно да се класифицираат во само една категорија или еден круг (Алчност, Лакомост, Незаситност, Гнев итн.). Ние, односно тие секогаш биле специфични, историски, и обединувале повеќе гревови во една личност. А изминатава деценија беше како измислена за сите грешни души во оваа земја, како подарена од небесата за да се види кој е кој и што е што. И видовме, мислам, и разбравме. И тоа, мислам, повторно ќе го гледаме кога ситуацијата ќе се „згусне“, кога по наредба, повторно, сите, или барем повеќето, пак ќе застанат во одбрамбениот круг околу врхушката која така одлесно ги плаќаше и нивните (не)дела. А ги има многу. На (не)делата мислам. Ги има и конкретни и виртуелни, се’ уште неконкретизирани. Едни се во онаа група за која што е задолжено Специјалното јавно обвинителство, ама има многу и во јавниот простор. Речиси подеднакво се страшни, човек дури не може да се определи дали „приватниот“ криминал (кражбата) е посвирепа од јавниот криминал, оној од типот на „Скопје 2014“, на пример, или на јавните поддршки и плукања по се’ што пројавуваше поинакво мислење итн. Замислете само колку, и какви, ги имаше во културата. На пример алчноста, лакомоста и незаситноста во македонскиот филм?! Колку пари изеде овој аждер? А сака уште! Колку самонаречени продуцент(к)и, режисери, глупици … продефилираа овие десет години?

Концентричните кругови на грешните во одбрана на злото како оние што ги гледавме неодамна во Собранието сепак ќе бидат разретчени. Односно, се ретчат, и ќе се ретчат сами од себе веќе со самиот факт што не функционира заедничката злосторничка каса. Зашто Злото во принцип така функционира – додека има од што да се храни. Кај нас имаше, премногу. А многумина, богами, останаа и вечни должници на злосторниците и тие никако не ќе можат да се повлечат. Не се само изложби и откупи, филмови и бизниси во прашање, има таму и подебели нешта!