Казна за срамот на државата

Да имаше казна затвор за изневерени очекувања, слепцине веќе во четвртокот утрото ќе беа прибрани и однесени таму кадешто треба. Да постоеше казна затвор за бесрамно лажење на народот, ќе им се случеше истото. Да постоеше соодветна казна за глупост, неукост и неспособност, одамна ќе беа во затвор.

Да имаше пропишана казна за нанесување срам на државата, претставниците на паднатава коалиција ќе добиеа долгогодишни робии.

За жал, Уставот и законите кај нас не предвидуваат такви казни. За среќа, ги „предвидува“ – народниот суд! И прогресивните слепци ги добија соодветните казни од него. Сега следуваат оние предвидени со законите, без оглед што овие мислат дека се осигурале со измените во Казнениот законик и со „недопирливоста“ како пратеници.

Ако пак новата власт мисли дека на овие им е доволна казната од народот, се лаже. Тогаш и нив, по четири години, ќе ги снајде истата казна. Или ако некој мисли: добро, беше што беше, да одиме напред – а ќе има (и) такви – повторно се лаже. Ние никогаш нема да одиме напред без владеење на правото, што пак во „обичниот“ живот значи дека секој мора да одговара за своите постапки. Особено за криминалните!

Зашто ароганцијата на слепциве се виде и на крајот на приказната: повторно лага до лага, па они – и оној Пинокио со нив – направиле ова, па направиле она, па мултикултура, па НАТО и евроитеграции… Празни фрази, лага до лага, бесрамно однесување… Тие не направија ама баш ништо. Нула, zero, nada…

Тоа што се случи на 8 мај беше – казна за нанесениот срам. И беше национален интерес. Криминалците мораа да си одат, по секоја цена. Но, национален интерес е криминалците да ги добијат и заслужените казни пропишани со закон! И токму тоа е тој национален интерес, а не Бугарите во Устав или сочувувањето на нивниот образ, што така често го верглаше оној Пинокио и останатите бандити од власта.

Неодамна, една од „интелектуалните“ перјаници на овој прогресивен криминоген оркестар, сакајќи нас неуките да нѐ подучи, порача: „Американците велат: ако си во дупка престани да копаш.“ Ама заборави дека токму неговиве газди, во нивната неукост, алчност и следење на диктатот на ЕУ и САД, беа тие кои продолжуваа да ја копаат оваа дупка свежо започната токму на почетокот на 2017-та година. Со сесрдната помош и на локалните клиентелистички перјаници. И на 8 мај таа провалија – ги голтна.

Ние, редно е да се каже, седум години бевме соочени со општествена гнилеж, со провинциска варијанта на Лакановите будали и никаквеци, кај нас овоплотени во апаши и лажговци и нивната клиентела којашто со тапаните маршираше по нив. Во своето подлизурство се обидоа дури да ни го поттурат и оној Пинокио како мерка за нормалност!

Но, она најважното што го покажа македонскиот гласач на овој 8 мај е фактот дека се срами од ваквите луѓе, од ваквите политички џуџиња без срам и морал, дека се срами да го претставуваат – дома и надвор – такви апаши и лажговци. Димензиите на тој народен срам се и димензиите на поразот и казната што ги снајде „прогресивциве“ на тој 8 мај.

Апропо срамот, во 2003 година, тројца кинески академици идентификувале 113 кинески термини за концептот на срамот, вели писателот и колумнист на „Форбс“ Гордон Чанг. И тоа никако не е случајно бидејќи концептот на срамот е централен во кинеската култура со илјадници години, влечејќи корени уште од учењето на Конфучие. Впрочем, и познатата изрека „Никогаш не им го прави на другите тоа што не сакаш тие да ти го прават тебе“ потекнува токму од него! Ама кога нашиве „прогресивни“ слепци би знаеле кој бил Конфучие, нели?!  

Всушност, спомнатата изрека е она негово познато „Златно правило за моралноста“, поврзано со уште еден важен аспект на неговото учење – моралот. Впрочем Конфучие и Менг зе, во нивните дијалози, го потенцираат моралното значење на срамот во процесот на учењето и себеоблагородувањето. Што пак нѐ воведува во вториот битен аспект на актуелното македонско политикантство во заминување и состојбите во коишто го доведе ова општество: отсуството на срамот и моралот!       

Како и срамот, и моралот е нешто што се „учи“, прво во семејството, па во претшколската и школската возраст…, а се „применува“ понатаму низ животот. Ако моралот го немало таму каде што овие „елити“ растеле и „учеле“, не може кај нив да го има ни денес. Затоа ние, сега и овде, па и дваесетина години назад, не можеме да говориме за политички или каков и да е друг морал, за морално општество, за моралот како темелна социјална норма што го „раководи“ однесувањето на луѓето. Во македонското секојдневие зборовите срам и морал одамна го нема!

Но затоа народниот срам и моралност го замени тоа што го немаше кај Заев, Шеќеринска, Ковачевски, Спасовски, Битиќи, Маричиќ, Лукаревска, Тренчовска, Митревски…, им покажа дека „библиските“ вредности се сѐ уште живи во оваа земја. Го покажувал тоа македонскиот граѓанин и порано, но сега со сета неопходна громогласност како јавно дистанцирање не само од таквите политички криминогени структури туку и од бесрамни и неморални поединци.

Затоа, за среќа, за македонското општество – барем сѐ уште – не важи тезата дека бесрамните политичари се де факто огледало на бесрамното општество, толку својствена за западните општества. Нашите (изнудувани) потенцијални идентификации со таквите општества и (не)морални вредности од страна на политичките врхушки беа отфрлени на овие избори, исто како и „тезите“ дека на политичарот му е дозволено да лаже, да краде, да биде неодговорен и неморален… Тоа покажува дека некои, во основа позитивни конзервативни традиции, и понатаму се цврсти во македонското општество, што никако не значи дека тоа е наклонето кон евроскептицизам и/или некакви „источни“ практики. Тоа го пропагира само онаа клиентела на паднатава власт, онаа „академска“ општествена гнилеж што континуирано се умилкува на локалната и меѓународната „политика“.   

Обидот да се инсталира таков општествен „систем“ во изминативе години очигледно не наоѓа плодно тло. Главните протагонисти на тој обид беа дел од навивачките медиуми и локалната самопрогласена „интелигенција“ како абонент на политиките на власта. Тие требаа да ја минимизираат, а уште почесто да ја мимикризираат, сета бесрамност и неморал на водечките политичари. Нивното главно мото беше: она за што не говориме, не постои! За среќа, обидот беше неуспешен. Поточно, добро е да се знае дека казната, па нека е и задоцнета или „изборна“, сепак доаѓа. И не го исклучува и другиот вид казни. 

„Kaputt“ држава

Со сиот ризик уште утре да бидам прогласен за македонски националист од онаа дежурна „академска“ сурија, но и без оглед на сите навреди – „оправдани“ односно неоправдани – што низ годиниве беа изречени на сметка на Стојанче Ангелов, а наспроти онолкава мутава (квази)интелектуална македонска јавност, тој успеа со еден контра-цртеж да му ги објасни нештата на „големиот дипломат“ кој, покрај сѐ друго, си беше умислил дека е и – уметник. И му го нацрта вистинскиот цртеж, без оглед дали некој сака да го прифати како таков, или не.

Но затоа, онаа банда македонски политиканти, еднакво умислени „уметници“ како и „министерот“, цели две децении ни цртаат цртежи што никој жив во државава не ги прифаќа. Уште помалку ги – разбира. Дозволувам, можеби сме глупави, необразовани, неуки…, ама дека тие се нешто повеќе односно нешто над нас – никако. Тие само сакаат да ни продадат „нешто“ што во нормални држави не е на продажба, сакаат да си го одработат однапред платеното.

Па затоа, впрочем, сме на ова дереџе и не можеме да ги разбереме бидејќи нивните „цртежи“ се дилетантски, шарлатански, малоумни – да не речам потежок збор! – а сакаат да ни ја прикажат реалноста во некакви само ним препознатливи „боички“ и „шарки“. И според нив, ние сме осудени на молк, на безпоговорно прифаќање на идиотизмите на коекакви налудничави шалабајзери, односно на нивните лаги како онаа за т.н. Бугари во Уставот.

Што така „сликовито“ ни ја претстави уште еден голем цртач како и „министерот“, онаа наша несреќна кукла од Водно, која дури и се фали дека ние, всушност, сме им го спасувале образот на Бугарите со прифаќањето на условот за нивното вклучување во Уставот! Или, уште посликовито, тој вели: „… од маса нелогични, и во еден дел навредливи бугарски барања околу јазикот и идентитетот, останавме само на ова“ (Бугарите во Уставот, м.з), и продолжува – „Сѐ друго Европа им одби и вели – ставете го барем ова кога веќе имате таков профил на Устав“. И уште се перчи дека ние им го спасувавме образот на Бугарите и ветивме дека ќе ги ставиме во Уставот! Алелуја, „прогресивци“!!!

Се разбира, кога македонската глупост би застанувала само таму. Ама кога на тоа ќе ја додадете онаа „Цаци“ која – со сиот ум – ќе „објави“ дека масакрираните кај Вејце „Загинаа затоа што ДПМНЕ и тогаш, а и денес, посакува војна“ (sic!?), а нејзиниот партиски „лидер“ нема веднаш, по кратка постапка, да ја отстрани од функцијата и партијата, или кога токму тој ве „просветлува“ дека во страотно криминалното функционирање на неговата Влада не се работи за надмоќ на една партија над друга „туку се работи за, би рекол, несоодветно однесување на дел од функционерите на ДУИ“ (на што тој како премиер никако не реагирал!), стануваат ли цртежите малку појасни?       

Или, можеби, неколкумина лековерни веројатно ќе се „закачат“ за „добронамерната“ јадица на муртинскион пазарџија за „демократска“ демисија на актуелниот „капо“ на сдсм (малите букви… знаете веќе што), каква што, демек тој направил, иако јавноста одамна знае дека кај нас – особено во таа „партија“ – такво нешто никогаш не се случува без соодветен „пријателски совет“ од некој од стратешките партнери. Но, едновремено, многумина – меѓу нив и јас – сигурно ќе посакаат некој јавно да го праша: а зошто воопшто ни инсталираше таков (најблаго речено) туткун на чело на Владата, па и на „партијата“? Па и онаков на чело на „државата“? Па и онакви „министри“ и „директори“ во извршната власт, ама и потпретседатели во „партијата“? Поточно: само Ковачевски ли е одговорен за поразот, но не и онаа булумента „прогресивни“ слепци кои глумеа вицепремиери, министри, директори, пратеници…? Или оној сурогат-претседател од Водно?

Кој ли на кого овде дава ум?!

Сето тоа, сосе цртежот на г-динот Ангелов, за жал, упатува на помислата дека ние дефинитивно сме обликувани како „kaputt“ држава, во којашто неспособноста е име а неукоста – презиме! Затоа, впрочем, и оние „теории“ на двоецот Ахмети-Османи за тоа како треба да функционира оваа „држава“, кои се они а кои сме ние, што тие можат а ние не можеме, кој одлучува за тоа каква влада ќе има и дали воопшто ќе ја има…, се – точни?!

И сето тоа, онака од зад аголот, го гледаат „мама“ ЕУ и „тато“ НАТО, рака под рака со оној Гир кој четири години глуми амбасадор на ЕУ во земјава, а сите заедно молчат и прават променади врз нашата глупост?

Се разбира, идејата на овие зборови не е да сејат песимизам и црнила, иако тие не ни се далеку на хоризонтот. Но, ако погледнеме повнимателно, ние не само што не сме – и не можеме да бидеме – дел од цивилизирана Европа, ние не сме дел ни од современиот Балкан, или она што тој би требало да биде. А бевме. Не само дел туку – важен дел. Денес сме призраци од минатото – она црно, тегобно, дури ужасно.

Зашто сето ова што ни се „готви“ во македонскиот лонец не мириса убаво. И има горчлив вкус. Дури и наспроти ароматичните мирудии на „мама“ ЕУ и „тато“ НАТО. Дури и Харари – можеби најголемиот жив ум на денешницата – се срами од својата земја Израел заради злосторствата врз невиното население на Газа, но кај нас преку злосторства над невино население се тера политичка пропаганда, со скандираат црни акроними, се заплашува со некакви „договори“ за некоалицирање, со етнички притисоци и вокабулар од 2001 година, со навреди и закани…

И никој не се срами! И никој не реагира! Можеби дури со задоволство ја гледаа онаа виртуелна импровизирана седница на дуи?

А ја гледавме и ние. Да, некои се смееа. Така се потсмеваа и во 2001 година. Па и во 1989. Други се „импресионирани“ не од таа реалност туку од лижавчето дека ќе станеле „акционери“ во државните енергетски компании. Демек, тоа ќе било компензација за оние некогашни ваучери. Трети шалабајзери се кодошат меѓу себе…

Се претворивме во воајери на сопствената пропаст, во уплашени молчаливи набљудувачи на распадот што ни се случува пред очи и веќе граничи со егзибиционизам. Како да сме жртви на некаква паразитска инфекција викана „kaputt“ држава што го блокира рационалното размислување и поттикнува на апатија, тегобност, самоуништување. Зашто нема друга „дијагноза“ за ова што ни се случува, за оваа македонска пандемија на себеуништувачкиот синдром, инјектиран од познати лиферанти на злото.

Затоа и оној од теретаната пак се провикнува дека „влада се формира со минимум 61 пратеник“. Сака нешто меѓу редови да ни каже? Има „прогресивен“ план и за тоа, како и пазарџијана во 2017 година?

И немам јас дилеми дека и таква реприза повторно мазно би поминала кај „стратешките партнери“, дури би била поздравена со акламација. И немам дилеми дека и локалнава клиентелистичка банда пак би ги активирала вувузелите и би прогласувала победа. Таквите „победи“, како впрочем и онакви „министерски“ шарлатански цртежи, поминуваат само во „kaputt“ држави.  

На „Шукара басмата“

Ние по 1991 година, освен неколкумина, не сме имале вистински, сериозни политичари. По 2001 година – воопшто! Политиката кај нас секогаш била засолниште за неспособните, нестручните, некомпетентните…, оние кои не можеле – биле неуки! – да се реализираат на друго општествено поле. Не сме имале ни доволно вистински интелектуалци, оние од форматот на еден Хавел, на пример, кои (како што вели токму тој) постојано би „вознемирувале“, би опоменувале, би „провоцирале со својата независност“, „би се бунтувале против сите скриени и отворени притисоци и манипулации“… итн.

Политиката кај нас, со ретки исклучоци, никогаш не била професија, па ни занимање, туку само средство за профитерство, кариеризам, неказнивост и неодговорно однесување. Оние малкумина компетентни индивидуалци од други професии кои, по сила на нештата влегувале во македонската политика, не траеле долго и не можеле многу да променат. Не умееле да ја продаваат „на Шукара басмата“, или преведено: лагата како вистина, црното како бело, поразот како победа…!

Зошто? Затоа што притисокот од оние првите – политикантите – бил/е огромен, затоа што политичките партии се во најголем процент составени од неспособни и нестручни типови кои бараат начин да се доберат до власт, моќ, пари, профит…, затоа што средината е таква, со децении држена во заложништво на две-три партии итн.

И токму тоа деновиве го гледаме како којзнае која реприза од еден ист, лош филм: полуписмени политиканти – со актуелниот „претседател“ во главна улога – ни ја „толкуваат“ онаа „голема слика“ и нашето минорно место во неа, ни продаваат некакви нивни сулуди „мерила“ за тоа како треба да се однесува една држава во меѓународната политика… А ние – слушаме, небаре сме осудени на вечен „брак“ со нив!   

Во самата суштина, а откако ќе стивнат навивачките страсти мотивирани од различни причини, во овој избор на претседател на државата, гласачите остануваат исправени пред неколку битни прашања. Едно од тие, или баш првото, е: сакаме ли да продолжиме така? И тоа е клучното прашање во овие претседателски избори.

Зашто, човекот кој веќе пет години глуми претседател на државата е проминентен претставник на тој сој македонски политиканти уште од средината на деведесетите години на минатиот век. Тој е типичен израсток на македонската политикантска сцена, на оној провинциски профил на поединци кои се шуткале низ некакви/секакви кабинети, партиски штабови и квазиелитни „друштва“, за преку ноќ да станат џокер-политичари за највисоки места. Ниту една држава не може да очекува просперитет од такви луѓе, особено од оние на највисоки функции кои личните порази и неспособност ги затскриваат зад политикантски евроинтегративни флоскули небаре истите се само нивна сопственост!

Затоа и луѓето велат: ако сакаш да видиш каков е некој, остави го нека говори! Овие неколку кандидатски „соочувања“, по којзнае кој пат ни го исцртаа целиот профил на тој човек-калкулант, не само низ неговите „бисери“ со молкот пред Османи, за т.н. „француска рамка“, за односите со ЕУ и др. Но нѐ соочија и целосно соголен човек, особено кога говори за најголемата опозициска партија  заборавајќи притоа дека токму во периодот 1998-2001 бил началник на Управата за аналитика и истражување во МВР, дека му бил советник на нивниот претседател Трајковски итн. Тоа било некое друго ВМРО, не ова истото?

Сето тоа, со сиот негов провинцијализам и неукост но и бахатост, ароганција и сирова исклучивост, стекнати низ годиниве лагоден живот и лажно наметната почит, само ја допрофилираа сликата за типичен македонски политикант кој не бира средства да остане на власт.

Оттука, дали нашиот избор денес треба повторно да се сведе на стеснет полтронски хоризонт, на послушност и лицемерие, подлизување и неукост, на сурогат-претседател? На оние и онакви кумровечки „слогани“ за интеграцијата или изолацијата, за неоткажувањето од иднината, за „нашиот“ претседател и слични глупости, или сакаме, конечно, компетентни луѓе на вистински места наместо партиски приврзоци, сериозни јавни личности наспроти политикантски анонимуси, решителни поединци наместо страшливи шалабајзери…?

Или, уште поконкретно, ќе прифатат ли граѓаните повторно дилетанти од форматот на Пендаровски и Османи и понатаму да ни ја раскажуваат бајката за Македонија и ЕУ, за преговарачката рамка, за „моментумот“, за ветувањата на „мама“ ЕУ и „тато“ НАТО итн.? Актуелниот сурогат-претседател по стоти пат врти една иста плоча, а и таа расипана, стара, никаква, којашто пелтечи за некаква цивилизирана држава што никаде во реалноста ја нема, за некаква иднина што никој жив не може да ја согледа, за некакви негови/нивни успеси што светот сепак ги препознава само како криминал, корупција, непотизам, партократија…

Да, жално е за една држава да има таков претседател, кој згора на тоа бара и втор мандат. Жално е за една држава што прифаќа такви луѓе за врвни државни функции, луѓе исклучително штетни по општеството и граѓаните со нивните лаги за непромената на името на државата, лагите за повторното некандидирање, криминалните измени на Кривичниот законик, „француската“ рамка и односите со источниот сосед…, луѓе кои потпишуваат дури и закони донесени без мнозинство во Парламентот итн.

И сега, наместо соодветна казна – политичка, морална, па ако треба и кривична – да бидат честени со уште еден мандат?

Или, ако баш сакате, ако оној Иванов практично се „самоуби“ со онаа смешна аболиција на редица политички криминалци во државава, што беше потпишувањето на измените на Кривичниот законик? Ништо различно, само што со аболицијата на Иванов знаевме кои се помилувани, а со потписот на Пендаровски на Кривичниот законик – не знаеме. Може да се стотици, илјадници, од најзакоравени криминалци до најголеми политички апаши. Не им го знаеме ни бројот, ни делата!

Оттука, и по третото соочување на двата претседателски кандидати, ние можеме да се правиме мутави дека не гледаме и не слушаме како се однесува еден сурогат-претседател, можеме повторно да подлегнеме на пропагандната машинерија на сдсм (малите букви се… знаете веќе што) и онаа сурија „академска“ клиентела на власта, но тоа ништо нема да промени. Државата и понатаму ќе тоне подолу и подолу, ако веќе не сме на самото дно.

А овие неспособни „прогресивни“ слепци ќе продолжат да ни ја продаваат „на Шукара басмата“, да се удираат в гради додека лажат и крадат а другите ги нарекуваат националисти и фашисти иако не го знаат ни точното значење на тие зборови. Ќе нѐ закопаат во нивниот провинцијализиам и неукост, во нивните коруптивни зделки со коалициските криминалци, во тоталната атрофија на државата и нејзините институции, ама и понатаму ќе нѐ убедуваат дека тоа не е важно за нашите евроинтеграции туку само – промената на Уставот!   

Доволна ли е таква казна?

Токму ваквите политички мигови, кога се одлучува за промената – дали „судбинска“? – на една власт, ги објаснуваат сите претходни (веројатно децениски) „подготовки“ на партиските номенклатури со една и единствена цел: да го држат граѓанинот во подаништво, во недефинирано квазидемократско лимбо, во политички мрак којшто никогаш докрај нема да му ја појасни реалноста односно вистината за намерите на власта. Тие „подготовки“ се нижат како по „црн“ политикантски учебник, зафаќајки ги, некогаш и неосетно, сите сегменти во животот на поединецот. Што би рекол северниот сосед: „од колевка па до гроб“.

Односно, во вакви политички мигови пресудни за натамошниот развој на една држава, се гледа, прво, зошто е важно партијата, во најголем процент, да инсталира свој административен апарат којшто беспоговорно ќе ја слуша бидејќи од неа му зависи егзистенцијата, потоа зошто мора да има контрола над поголемиот дел од медиумите, поткрепена со квази-интелектуална клиентела којашто ќе ечи во јавниот простор, понатаму зошто е важно граѓанинот да остане политички дилетант кому информациите ќе му ги дозира само партијата на власт… итн., итн.

И тоа беа надежите, очекувањата на оваа власт: дека партиското тело, административните инсталации, клиентелната пропаганда и медиумите, независно од нивната неспособност, повторно ќе им ја одработат победата. Е па – не се случи баш така.

Иако и онаа бројка од сто и осумдесет илјади гласови во првиот круг на претседателските избори за оној кој цели пет години глумеше претседател е фантастична. И токму таа бројка не можете а да не ја припишете на политичката неедуцираност на дел од гласачкото тело, на тоталната зависност и партиско слепило и слично.

Зашто, во некакви други околности, во услови на поинаква граѓанска демократија и вистинска слобода на граѓанинот, во демократски амбиент во државава, економска независност на поединецот од партијата и др., „казната“ ќе беше многу порадикален, дури драконски одговор на гласачкото тело на сето она што тој и неговата „партија“ ни го приредуваа низ годиниве. Поточно: да го потрошите вашето гласачко право со даден глас за дрвена кукла којашто единствено одобрувачки клима со главата е – политички нонсенс. И граѓански егзибиционизам!

Но, и оваа „казна“ е драстична, иако требаше да биде посилна. Зашто, повторно, им остава на „прогресивниве“ криминалци простор за манипулации, за алаш-вериш договори, за нови ујдурми со нивниот коалициски партнер.

Затоа, резултатот од првиот круг на овие претседателски избори може и поинаку да се постави: дека е пропуштена можноста јасно и гласно да се детронизира – веднаш, уште во првиот круг – човекот кој толку пати ја изиграл довербата на граѓаните, кој отворено – в лице! – им говорел невистини за клучните државни прашања и кој и понатаму ги вергла истите будалаштини. Во тој поглед, оние гласачи кои го потрошија својот глас за оваа дрвена кукла се – политички неодговорни гласачи!

А истите констатации сосема рамноправно се однесуваат не само на македонскиот дел од гласачкото тело. Никако. Па видете ја „победата“ на Османи – на Османи, ве молам – контра Таравари! Сто и дваесет илјади гласови за таков човек?!

И сето тоа, дури и „казната“ што сепак остава надеж, им дозволува на „прогресивниве“ слепци веднаш да се реорганизираат: оној од теретаната да ја дефокусира во „тежок удар за европската перспектива на Македонија“, а не негов личен; па поразот да се гледа не како одговор на криминално-коруптивното дивеење туку како некаков „кроки на мизансцен“ на национализмот или сега да се бара некакво продолжување на „внатрешниот дијалог во потрага по најдобри политики за нашата држава“ итн.

Ама какво „продолжување“ кога тој дијалог воопшто го немаше, кога прогресивниве криминалци автократски разнебитуваа сѐ што ќе допреа? Или сега она „немирно“ гласачко тело ќе го плашат со националистички прогнози и потсетувања на 1994 или 2001 година? 

И повторно, по којзнае кој пат, клиентелата ќе ги премолчува сите криминални скандали и идиотизми на актуелнава власт, а ќе го бара и ќе го пронаоѓа влакното на злото само кај опозицијата. Ќе го премолчуваат дури и оној „таен“ договор помеѓу албанските партии за неучество во идната влада? Само тук-таму ќе се појави „гневот на Македонците за сите неправди и ’неправди’ (особено првите, оние без наводници, м.з.) направени последниве три децении“, којшто „е толку голем што секое попречување да се формира влада може да доведе до сериозна меѓуетничка криза“? Но и за тоа, повторно, ќе бидат виновни македонските „националисти“?

И допрва ќе слушаме нови „тези“ за насилно прекинатиот европски пат, за растечкото антиевропско расположение, амбасадине повторно ќе трубат за некакво руско влијание…, ама никој нема да каже дека дури и да го имало сето тоа, тоа е минорен процент во однос на општото незадоволство во земјава од криминално-коруптивната коалиција и нивните простачки политики.

Од друга страна, и овие избори само ја зајакнаа „мистеријата“ на таканаречените неопределени гласачи, кои кај нас, од избори до избори, стануваат доминантна бројка од преку 50%. Но никој не прави напор да ја одгатне таа „мистерија“, туку овие гласачи по правило ги карактеризираат како несовесни граѓани, аполитични, неодговорни и слично. Што, повторно, ја префрла вината само на граѓанинот а не и на политичката понуда.

Зошто, имено, никој не сака да ги гледа овие гласачи како определни односно како гласачи кои апстинираат заради несоодветната политичка понуда. Зошто тогаш би излегле да гласаат за понудата којашто не им се допаѓа? Но, можеби тоа ќе се промени во вториот круг, кога во игра влегуваат и парламентарните избори?   

Се разбира, со ова никако не сакам да го засенам повеќе од убедливото водство на проф. Силјановска-Давкова во првиот круг. Но тоа водство, за жал, ќе мора да се потврди, па и надмине и во вториот круг. Противникот е грогиран, но не и победен. Или, можеби, сега доаѓа потешкиот дел: да се активира и граѓанството што во првиот круг апстинирало, да се победат сите можни коалициски манипулации со албанскиот дел од гласовите итн. Важниот, да не речам судбоносниот, политички миг наложува многу мудрост и политичка зрелост.      

---

Седумте „џуџиња“ (Снежана била зафатена)

Без каква и да е намера да звучам навредливо, но единственото „соочување“ на претседателските кандидати, во дадениот формат и особено во замислениот концепт, страотно наликуваше на седумте „џуџиња“, кадешто водителот си ја доверил улогата на Снежана. Инаку, вистинската „Снежана“, онаа „госпожа“ во Брисел која мисли дека она „фон“ ја прави европска дама, беше зафатена со јавни обвинувања дека е криминалец, дека крвта на децата од Газа е на нејзини раце и др. Но за тоа во следната прилика.

Елем, џуџестоликиот формат на првото и единствено соочување беше потенциран од самата „замисла“ за претседателската „дебата“, при што секое од седумте „џуџиња“ – како што ги нарече еден пријател (но и тој без лоши намери), реномиран професор, кој сака да остане анонимен – добиваше по една минута за експликација на десетици различни теми, меѓу кои повеќето немаа ама баш никаква врска со претседателските ингеренции. Оние гледачи кои не ги читале нивните програми, а таквите се во најголем број, не разбраа ама баш ништо!

А изостанаа низа важни теми, меѓу кои, растечкиот наплив на фашизмот во Македонија, „француската рамка“ како губење на колективната меморија, антиреформскиот курс наметнат од актуелната власт, уништувањето на образованието, науката и културата како темели на секое општество, дилетантизмот како државна стратегија, бранот на сулуди обвинувања за некакви руски инсталации во земјата… итн.

Затоа и „соочувањето“ често наликуваше баш на муабетот на џуџињата од бајката: кој јадел од моето чинивче, кој спиел во моето креветче, кој ова, кој она и зошто ова и зошто она…! Не знам зошто опозициските кандидати се согласиле на таков „третман“?

А сепак, во крајна инстанца, во соочувањето, такво какво што беше, повеќето учесници успеаја да се „одлепат“ од џуџестоликиот сугериран формат, оставајќи ги претставниците на власта – Пендаровски и Османи – да ни ја раскажуваат бајката за Македонија и ЕУ, за преговарачката рамка, за „моментумот“, за ветувањата на „Снежана“ и НАТО итн. Но и тоа беше добро, зашто по стоти пат се покажа дека претставниците на власта – Пендаровски и Османи – на таа тема имаат само една плоча, а и таа расипана, стара, никаква. Сите други барем се трудеа во дадените „услови“ да размислуваат есенцијално рационално и суштински различно од нив.

Што пак беше уште една важна потврда за карактерот на оваа власт којашто овие двајца сакаат да ја наметнат и во наредните години: страотен волунтаризам, шарлатанство, неаргументирани изливи на некаков смешен политички патернализам кон другите од типот „шокиран сум“ или „вие не разбирате“ итн. И генерално – беа за греота со нивниот закоравен во политикантството став, со надменото отфрлање на туѓото мислење дури и кога е поткрепено со факти, со самоволието во одлучувањето итн.

А тој нивни „став“ е патеката што и сега се нуди, божем нова: непозната, трнлива, каллива, со неочекувани пречки на секој чекор коишто овие дилетанти со нивните партии не можат ни да ги согледаат. Но затоа имаат полна уста ЕУ и НАТО како мама и тато кои ќе ги водат за рачињата и ќе ги проврат и низ иглени уши. По која цена? Е тоа е прашањето за милион долари! Ама двеве џуџиња немаат одговор на тоа. Но тие немаа одговори ни на важните внатрешни прашања, иако голем дел од нив излегуваат вон ингеренциите на претседател на државата. И тука „тато и мама“, или само „мама Снежана“ ќе им ги реши сите проблеми – економски, политички, реформски, со судството… – преку разноразни форуми, совети и слични будалаштини за малоумни џуџиња, а тие, како и до сега, ќе дремат и ќе примаат плата!

И тоа е всушност истата слика односно реалноста и во изминативе осум години: катастрофалната надворешна политика на Македонија, во којашто доминираа токму спомнатите двајца дилетанти. И тоа беше „спектакуларно“ заокружено со темите „Отворен Балкан“, „Сребреница“ и слично, коишто требаше, изгледа, да бидат „шлагот“ на (сѐ уште) актуелниот министер за надворешни работи, негов личен „влог“ во европеизацијата на земјава. И како и во многу претходни случаи, завршија како негово – фијаско!

Но фијаско и на оној од Водно, бидејќи двајцата дуваат во иста, шуплива лејка, едниот „надмено“ пелтечејќи за нешта што никако не ги разбира, а „водњанецот“ не смеејќи да се спротивстави – дури и кога бил директно прескокнат и узурпиран во надлежностите (за двете важни теми) – зашто ги очекува гласовите на дуи во евентуалниот втор круг. Се сомневам дека ќе стаса до таму, но…

Она пак што остави зрак на надеж сепак се размислувањата и предлозите на останатите во „дебатата“, коишто нудат можни одговори на редица важни прашања поаѓајќи од вистински државни, па и национални интереси. Што, претпоставувам, (барем сѐ уште) не е забрането.

И, повторно, покажаа – освен уплашеноно „џуџе“ од Водно – горе-долу единствен став контра безобзирните моноетничките пропаганди на кандидатот на дуи, особено во спомнатите случаи на „Отворен Балкан“ и „Сребреница“. А всушност, само тука се разви некаква „дебата“ – со катастрофален резултат за министерот за надворешни работи – којашто го покажа целиот накараден лик на оваа власт, протежирајќи ултранационалистички наративи, катастрофално самоволие во поглед на застапувањето на интересите на само еден етникум во државава, опасните намери за нарушување на релативно добрососедските односи итн.

Го покажа и тоа дека некој овде, пред очите на целата македонска јавност, застрашувачки си игра со оган, онака подземно, бесрамно, безобразно. Со намера го распалува, дува во него од разни труби, додава хартија… А македонскиот дел од власта – молчи. Освен Маричиќ, кој и не е некаков глас во оваа власт. И тој оган, и тој некој, бескрупулозно подметнуваат, сеат омраза и непријателство за да жнеат долгорочни мрачни планови. Тој „некој“ ја користи и функцијата мининстер и ова предизборие – но и страотната политичка неписменост на македонскиот дел од власта – за да се позиционира како важен, дури стратешки дел од политиките на „меѓународната заедница“ на Балканот.

Користи и многу други нешта, се разбира, наследени од претходните власти, ја користи необјаснивата глупост на македонскиве политиканти, игра на „тенки жици“ со меѓусоседските чувства и политики, сака да скара цели народи. Како да ни беа малку кавгите со соседите. Се разбира дека тоа се навидум краткорочни „чарки“, но со долгорочна цел. И последици.

Па дури и тој – оној од Водно – чии надлежности биле најбезочно узурпирани, дури и оние во т.н. Влада кои повеќе блеат отколку што говорат, џуџешки молчат пред налетот на безобразлукот на министерот за надворешни работи.

Како и да е, белки гласачкото тело ќе умее да направи разлика помеѓу џуџиња и луѓе, помеѓу политика и шарлатанство, помеѓу лага и чест, помеѓу хуманизам и етнотеатар…

Олаф (повторно) меѓу нас

Претпоставувате ли што ќе им напишеше проф. Марјановиќ на германцине да беше жив? Не? Јас – да. Ќе ги отераше таму каде што им е местото, онака елегантно, мудро, елоквентно, професорски… Што само уште еднаш докажува – и едновремено ја побива онаа ступидна теза на еден наш селски даскал  – дека и „малите“ народи и „малите“ држави често имаат поумни интелектуалци од „големите“ сили. Што е многу подрагоцено богатство од сето нивно оружје. Поточно, многу е поубоито – зашто зборот знае (и) да убие, како што велеа и Миљковиќ и Конески – и светот повеќе го цени.

Бидејќи „пука зборот како камшик“, (Миљковиќ), „знае да каса, да клоца, да мава“, вели Конески. За жал, повторно, кај нас нема кој да пукне како камшик, да касне, да клоцне и да мавне – ако треба – како професорот. Ни како Варуфакис. Сигурен сум дека професорот ќе умееше да ја смести на соодветното место и оваа сурија негови „колеги“ – особено од фамозниот Правен – кои се како пијавици закачени за оваа власт и цицајќи се лигават на сите страни за „победите“ на нивните газди. Не гледаат дека овие се споулавени од казната што им доаѓа.

И, повторно, за жал кај нас има сѐ помалку луѓе како професорот – врвни научници во својата професија, големи демократи и космполитски политичари – кои се водени од цивилизациските стандарди, граѓанските права и моралните норми. Ги нема ни на едната ниту на другата страна. Особено овие македонски „прогресивни“ сили во власта се навистина леви, но во онаа друга смисла. И секој втор збор им е фашизам, неофашизам, национализам…, небаре тие се разликуват од тоа. А се социјалдемократи колку што тоа бил и Сталин. Или колку што е Олаф. Зошто Олаф? Ќе ви кажам подоцна.

Затоа и случајов со Deutchland uber alles доаѓа во вистинско време. Не само да го покаже „слободарскиот“ дух на оваа и ваква ЕУ – кон која стремиме, нели – туку и да им ги затне муцките на овие нашиве слепци кои пелтечат за нешто што тотално не го разбираат. А циркусот во Германија да биде уште поголем, еден од најрадикалните германски политичари, Бјерн Хеке одговара на суд поради употреба на забранети националсоцијалистички слогани. Па има ли поголем националсоцијалистички гест од апсолутната забрана за влез во Германија на еден врвен интелектуалец од форматот на Варуфакис само заради изречените критики на сметка на таа власт?

Зашто, да речеме дека не е проблем само Варуфакис, па дури ни д-р Гасан Абу Сита, хирург кој исто така требал да држи говор на „Палестинскиот конгрес“ во Берлин и кого, исто така, германските власти не го пуштиле да влезе во државата. Но слична „демократија“ се повтори во вторникот и во Брисел, со обид да се спречи конференцијата на европската десница, со присуство на Орбан, Фараж, Суела Брејврман, Ерик Земур и др. Проработи на дело познатиот фламански „cordon mediatique“ – приглупа „стратегија“ дека е подобро зборот на десницата да не се слушне во јавноста.

А тој сепак се слуша, со вакви методи уште погласно. И добива приврзаници. Зашто, ако не знаете, ако не умеете аргументирано да се спротивставите на зборот на десницата, зарем забраната е соодветното решение?

Ако пак европската, па и светската вистина – односно „вистина“ – има само една страна, зошто ни е тогаш таа „вистина“, а особено од оваа и ваква ЕУ? И кој тоа ги претплати „нашиве“ (божем) стратешки партнери на таа „вистина“? Или, ако баш сакате: зошто ни е таа ЕУ-еднострана, слепа „вистина“ кога ние и овде имаме таква, па и послепа од нивната? И тоа е таа „светлина“ што ни ја нудат Ковачевски, Пендаровски, Османи и остала братија, или попрво се вика – мрак?

Но, „не лези враже“, токму Олаф, „главом и брадом“, во четвртокот се појави меѓу нас – поточно: меѓу неговине “прогресивци“ – за да ни ја каже неговата „вистина“ и да нѐ упати за кого треба да гласаме на претстојните избори. Сите собрани во Музејот на современата уметност, нашине „прогресивци“ за прв пат во животот таму – па не смееа ни да влезат туку стоеа надвор – а Олаф преку видео порака ни вели: „Димитар Ковачевски, Стево Пендаровски и Социјалдемократскиот сојуз на Македонија покажаа голема решителност да ги надминат надворешните и домашните предизвици и да ги преземат неопходните чекори за изградба на посилна, попросперитетна Северна Македонија.“ И понатаму: „Поддржете ја европската иднина на Северна Македонија, иднина на која сите се надеваме, давајќи го својот глас за СДСМ, со Димитар Ковачевски како премиер и Стево Пендаровски како претседател.“

Се разбира, секој нормален граѓанин на државава, освен „прогресивциве“ и нивните коалициски партнери, ќе се праша: ова ли е вистинскиот Олаф Шолц или негов двојник, ова ли е истиот германски канцелар кој, како еден од највлијателните двајца државници во ЕУ, ги потпишуваше оние годишни извештаи за државава? И во кои не се говореше за просперитетна и силна Македонија туку за криминално-коруптивна бандитска енклава на Балканите? За мафијашка „држава“ во којашто се неопходни административни реформи, независно судство, силна борба против криминалот и корупцијата во највисоките врвови на власта…, а којашто требаа да ја донесат токму спомнатине „фаворити“?

И сега бара од нас да ги гласаме истите што се директно одговорни за катастрофалните состојби во земјава?  Тогаш, која е неговата „вистина“: онаа во извештаите на ЕУ за „државава“ или оваа што безобразно ни ја сугерира преку видео порака? Или во оваа и ваква ЕУ на Шолц, на оние политикантски џуџиња во Брисел, па и на Макрон, постојат толку вистини колку што ним им се потребни, но не и онаа на Варуфакис?

И која е вистинската вистина за Македонија? Онаа на Ковачевски, Пендаровски, Османи…? На Радев и компанија?   

Се разбира, некој – ако смее гласно, ако не во себе – ќе се праша и дали е ова оној ист Шолц, германски канцелар, наследник на Меркел, кој забранува влез на интелектуалци во неговата земја бидејќи, ете, тие имаат намера да ја критикуваат германската политика, кој, следствено, на самите германски граници ги узурпира темелните човекови права на слобода на говор… итн.? Ама не се срами на македонските граѓани да им држи лекции кој од оваа криминална банда овде повторно да биде гласан?  

П.С.

И штом повторно ни го предлага, го прашал ли, можеби, г-динот Шолц оној Пендаровски – бидејќи, нели, се уште актуелен претседател – знаел ли за бесрамните манипулации на неговиот министер за надворешни работи Османи со некакви резолуции? Или не мора да знае, ама треба повторно да ни биде – „претседател“?

Ѕидот

Ако некому до денес не му било јасно зошто во Македонија вистинските интелектуалци можат да се набројат на прстите на двете раце, нека го прочита „неодржаниот говор“ на Варуфакис во Берлин. Колкумина кај нас смеат да напишат такво нешто?

А ќе му стане појасно и зошто партиите ги држат околу себе на краток поводник оние квази-интелектуални клиенти на кои им нарачуваат што и како да пишуваат, подметнувајќи ни ги како наши интелектуални перјаници. И зошто оние шалабајзери во партиските врхушки не би можеле да срочат ни две реченици како Варуфакис!

Или ако сакате да се држиме до локалната политичка сцена тогаш, на пример, зошто нема никаква реакција на текстот на Геровски за безобразната уцена на Османи? И како тоа онаа клиентела пишува за секакви будалаштини во земјава ама мазно ги прескокнува сите витални прашања за државата, за демократијата, за равојот/реформите итн.?

И кога веќе го спомнав Османи, како никој не реагира на неговото мудрување дека „(…) ќе гниеме внатре од неможноста да циркулира европскиот кислород, еве тоа ни се нуди“. А заради кого не може „да циркулира европскиот кислород“ во Македонија? Заради нас? Ама не заради нив, нели? И вие како сакате  подразберете кои се тие „нас“ и „нив“, но и не морате зашто и тоа е одамна јасно кој и како ја спречува таа „циркулација“! Зашто ѕидот помеѓу нас и светот, започнат да се гради пред две децении, токму оваа криминална коалција го доѕида и го извиши на рамништето на оној Северен ѕид од „Играта на тронови“, со што дефинитивно го разграничи ова нивно криминално-коруптивно царство од остатокот од човечката цивилизација.

И нашиот ѕид, долг колку што се границите на државата и доволно висок птица да не прелета, е пропулзивен само на одредени места, онаму каде што сакаат криминалциве: на северо-западната и југо-западната граница. Источната ќе стане таква после усвојувањето на Уставните измени. Другото е – забранета зона. Зашто од таму можат да дојдат „чудни“ идеи за демократијата, критики за состојбите кај нас, непосакувани говори како оној на Варуфакис или нешто од Чомски, Жижек, Гидеон, Асанж и други интелектуалци од таков формат. Подобро ние да се држиме до нашиве селски даскали кои пелтечат сѐ и сешто, сега и нивните „мудрувања“ за политичката криза после изборите, други пак за нашата неминовна пропаст без ЕУ, трети за руските шпиони… 

Она пак континуирано крекање за некоја и некаква ЕУ е само парола неопходна за обезбедување меѓународна поддршка. Криминалциве ниту сакале ниту пак имаат намера да го уриваат ѕидот во таа насока. Нив им е добро и вака, сѐ додека течението на европските фондови оди во вистинската насока! И додека можат да ги лажат луѓево овде. А можат, очигледно е. И сакаат, несомнено. Зашто, каде на друго место овие билмези би биле ова што се овде? Тоа што оној Пинокио се силеше дека би заминал од државава се приказни за мали деца. А каде би заминал, и кој би го примил, и што би работел и за што е квалификуван…? За градинар? Можеби, ама таква работа има и овде, нели, само многу подобро платена – повеќе од две илјади евра, месечно!

Затоа, јасно е одамна: ѕидот е за нас. Поточно, за онаа малку умна младина што останала овде и за некои средовечни паметни луѓе кои размислуваат навреме да избегаат. Ние другите сме осудените да ги трпиме овие политикантски улични банди и нивните врхушки, заедно со онаа армија тролови и клиенти. Но ако е така – или особено ако е така – зошто молчиме кога ни се случува ова што ни се случува?

Па зарем навистина Османи, Таравари, Пендаровски… се нешто визави нас? И – што? Ако оној Османи, покрај цитираната глупост, пелтечи и многу други болни нешта („да барате 61 пратеник е најшовинистичката идеја“, дека таквата опција сака да „ги исфрли Албанците и останатите етнички заедници од одлучувањето“, дека „барањето да се тргне балансерот е чиста албанофобија“ за да после воскликне дека се бори да изгради држава и општество „во кое секое дете независно од својата етничка припадност, независно од својата верска припадност, независно дали доаѓа од сиромашно или богато семејство или дали доаѓа од селско или градско подрачје може да успее доколку има амбиции за тоа и е посветено да постигне успех“, итн., итн.), тогаш – што? И зарем стасавме дотаму тие да ни ја осмислуваат демократијата според нивен терк? Па ако оној Пендаровски може да биде само претседел на куќен совет во „Вила Водно“ (ако нешто такво воопшто постои!), другите двајца во политиката не можат да бидат ни вратари во државна институција! Па тие ли ќе ни солат памет?!

Но, покрај „големиот ѕид“, ние имаме проблем и со малиот ѕид, оној соѕидан и се уште надградуван во нашите глави во текот на овие три децении од претходниците на истиве криминогени политикантски структури. Тие ѕидови со години нѐ индоктринираат дека ние немаме друга иднина освен да бидеме дел од тие „структури“, дека оној таканаречен соживот може да го има само со нивните пајташи од другата етничка заедница без оглед на нивните политички, демократски, космополитски… капацитети, дека тоа е еднаш засекогаш даден систем од „меѓународната заедница“ и не може/не смее да се менува итн.

Значи ли тоа дека ние сме венчани со криминалциве? Дека тие вечно ќе ни висат на врат, дека и кај македонскиот етникум но и кај другите етнички заедници нема умни луѓе, дека сега треба дури да избираме и претседател на државата во Парламентот зашто некој шутрак во „меѓународната“ или овде така намислил, и дека тој (квази)претседател треба да ни биде некој Османи?! Господ да чува и да брани!

Или – што? Ќе се крене „меѓународната“ – како за Варуфакис – ќе ни забрани влез во земјите на ЕУ, ќе ни воведе санкции, НАТО ќе не бомбардира без оглед што сме негова членка…? Па вие нормални ли сте, бре?

Па како е можно цела сељачка сдсм (малите букви се… знаете веќе што) да молчи пред еден фолирант како Османи, па и оној „квиско“ како Таравари, како е можно повторно да застанат зад еден градинар од „форматот“ на Пендаровски (па нека е и согласен да биде губитник!?), па зарем не остана ни трошка чест и пристојност во таа партија од некои (сепак) поинакви времиња…? Или толку ги плашат оние „црни листи“ и актуелниве  (нео)фашистички мерки ала Германија во однос на Варуфакис? Тоа ли е таа ЕУ демократија што треба да се развива и кај нас?

П.С.

Апропо, ќе напише ли некој нешто и за ова од оние „прогресивни“ клиенти кои толку тртљаа за неофашизмот? Оние универзитетски „даскалчиња“ и асистентчиња, па и оние кафеански пискарала, или се плашат дека Deutchland uber alles и нив ќе им забрани влез во германската империја?    

---

Северна Пироманија

Ние – или јас, како сакате – би биле „среќни“ кога Универзална би била првата и последната пироманска катастрофа што ја погодила оваа држава. Да, би ни било жал, но ако тоа е „курбанот“ за нормална држава… Ама не е, зашто со неа веќе триесетина години владеат политикантски пиромани кои „палат“ сѐ што ќе стигнат. Затоа посоодветно ќе беше да се прекрстевме во Северна Пироманија, а не во Северна Македонија. И, како Нерон, да направевме камерен оркестар од оние клиентелистички барабани и вувузели, што ќе ја свиреше химната за време на секој „пожар“ што го подметнаа и ќе држеа „служба“ за Бугарите во Уставот. Историјата никогаш не го потврдила фактот дека Нерон свирел на виолина за време на големиот пожар во Рим, но како пандан на нашиов државен „пожар“ звучи интересно. Но, од друга страна, историски факт е дека од тој пожар во Рим (64 г. од новата ера) „славиме“ јубилејни 1960 години!

А историски факт е и дека не е точно дека „подземјето сака победа на избори“ – како што соли памет една „госпожа“ – туку дека актуелново про-ЕУ „прогресивно надземје“ осум години инсталира криминално-коруптивна стравовлада на којашто би позавидело и „подземјето“ на „Големиот Ал“!

Поточно, кога би ги наброиле сите нешта кои фактички, но и метафорчки, ги „изгореа“ овие политикантски пиромани, листата ќе биде дури и подолга од она што изгоре во тој пожар во Рим, наводно подметнат токму од Нерон. А тој, големиот римски император, сакал само да си ја изгради „Златната куќа“ (Domus Aurea). Ама нашиве пиромани не сакаа(т) да изградат „Златна држава“ зашто со нечисти раце не се гради држава, особено не – златна! Тие, секој одделно, сака „златна куќа“ само за себе! И нивните златни куќи да ја глумат – златната држава.

На почетокот мислевме дека го плаќаме данокот на политичкото и државничкото неискуство, на политичката и државничката „неписменост“ но и неспособноста на одделни „кадри“ во континуитет наметнувани од партиите. И дека првичните пожари се инциденти, или детски болести, што бргу ќе поминат. Испадна дека тоа била страотна пандемија на неукост, неспособност и пироманија, но и на макијавелистички план постојано да се биде во власта. Одамна нема инциденти – има само планови, локални и/или меѓународни, колку сето тоа и да звучи песимистички или заговорнички.

Зашто, ако веќе говориме за пироманите во акција, потсететете се што сѐ „изгореа“ – буквално и метафорички – во овие три децении. Од онаа лесно запалива „приватизација“, па тајванската милијарда (која исто така „вивна“ како во пожар!), па етничкиот пожар во 2001 година, па онаа бучковистичка катаклизма, па „Беко“, „Скопје 2014“, зградата на Поштата, Калето, „Шар“…, меѓународните „договори“ и „француската рамка“, „Бехтел и Енка“, „прогресивното“ цунами… и сега – Универзална! Каков Нерон, „какви бакрачи“, може само вода да ни носи за гаснење на нашиве пожари.

А дојде, неочекувано и за пироманиве, и нов пожар: Македонија е „цикличен хибрид“ заедно со Црна Гора во однос на правото и борбата со корупција, вели никој друг туку „Фридом хаус“ во годинашниот извештај за земјите од целиот свет. Што ќе урлаат сега во кампањава „прогресивнине“ Пендаровски, Ковачевски, Османи, Маричиќ и остала братија? Дека и „Фридом хаус“ е потплатен од опозицијата, дека е вклучен во нивните лажни вести, темпирани за овие избори? Или, како онаа нивна шушумига, сега проблемите што ги посочува „Фридом хаус“ ќе ги остават во наследство како „добра почетна основа за следната влада“ (sic)! Нема врска што сето она што го говори „Фридом хаус“ се однесува на оваа влада, на оваа криминална коалиција. Тие горливите нешта ќе ги остават – за другите!

Се разбира, колкумина кај нас (ќе) го читаат извештајот на „Фридом хаус“? Малкумина, дури ни политикантиве на кои тој се однесува. Овие политички пиромани тоа не ги интересира знаејќи дека македонскиот граѓанин денес нема време да се занимава со такви софистицирани нешта каков што е „Фридом хаус“ и, како што таму велат, „предолгата наперченост“ на оваа власт кон опозицијата, на „бесконечното одложување на парламентарната сесија“ за уставните измени од страна на спикерот Џафери, за „неменувањето на изборната рамка во 2023“, „стравувањата за перспективите на журнализмот“ во земјата, за „судовите како најкритикувани и недоверливи институции“ како и непотизмот во нив, за генералната јавна скандализираност во врска со „смртоносниот пожар во 2021 година што ја уништи времената COVID-19 болница во Тетово и обвинувањата за висока корупција на државната Клиника за Онкологија“, итн., итн.

И, се разбира, „широкиот јавен скандал“ со „неочекуваното воведување на амандмани на Кривичниот законик што ги намалуваат казните за злоупотреба на службената должност…“! Само што кај нив се редат пожар до пожар, па после „Фридом хаус“ дојде и „Светска банка“ со податоците дека нивната Северна Пироманија е најголемиот економски „пожар“ на Балканот, дека економскиот раст не е ни за спомнување. Па уште и на Ивица Челиковиќ му требаше да им го поттурне она (по)жарчено за македонскиот јазик – оној „зацементираниот“, нели – во ЕУ, со што така се гордеат Пендаровски, Османи и Ковачевски.    

И наспроти сето тоа деновиве преку циркузантскиот предизборен карван ќе го слушаат оној како се провикнува од теретаната „ние направивме многу“ и не можете да си верувате на ушите. Па и на очите, ако баш сакате, зашто сме биле не само глуви туку и – слепи. Колку пати дозволува(в)ме да бидеме излажани и манипулирани, уште колку лаги и приказни, но и „пожари“, можеме да поднесеме во име на таа ЕУ од којашто само криминалциве се офајдуваат толку години на ред? „Инвеститорите доаѓаат во држава во која гледаат стабилност и сигурност“, упорно се дереше истиот, заборавајќи дека ни тој ниту неговиот претходник-прекупец не сакаа, ама и не умееа, да обезбедат ни минумум ред, мир, стабилен систем и демократична атмосфера, стручна и компетентна администрација, правен поредок за тие инверститори. Бившиот министер на полицијата сега нуди нула толеранција за криминалот и корупцијата, онаа гревка од ЛДП дели бесплатни оброци а фамознион Филипче божем од својот џеб се расфрла со бесплатно студирање и високи плати, оној, повторно од теретаната, ќе нѐ правел акционери во енергетскиот сектор… итн.! Пожар до пожар, од луд полуд, од безобразен – побезобразен.

Ја опожарија, ја уништија цела држава, цел народ, цела една милениумска култура… Тоа не е „подвиг“ за потценување, токму како за на избори. Ако се уште има кој да им верува. И да ги гласа.

А Нерон? И тој, слично на нашиве, кај римските историчари останал запаметен не само по големиот пожар, туку и по бескрупулозното трошење на пари за „капитални проекти“ („Бехтел и Енка“?), по финансиското исцрпување на провинциите и сл. И завршил со damnatio memoriae – бришење од јавната меморија на Рим – што ќе им се случи и на нашиве „прогресивци“!

ЕУ како шарено лижавче

На прашањето од минатиот пат колку наивни и, да простите, за колкави будали нѐ сметаат актуелниве коалициски криминалци, најрелевантен одговор даваат водечките слогани на нивните кампањи и „бомбастичните“ тиради на нивните партиски перјаници и клиентелистичката трол армија. Бидејќи први се претседателските избори, таму се сконцентрирани „ударните“ сили. Односно, нивните претседателски кандидати и пораките што тие ни ги испраќаат се/ќе бидат рбетот и на кампањите за парламентарните избори што ќе дојдат набргу. Но, целиот тој предизборен циркус е само делумно објективното огледало на нивните вистински планови и ставови и/или одраз на нивните реални потенцијали.

Ако цениме според досега постигнатото, нивните потенцијали се никакви, рамни на нула, освен оние криминално-коруптивните. Барем тоа ни е веќе добро познато. Оттука, македонскиот граѓанин може да се сконцентрира на други нешта од патувачкиов карван, а пред сѐ на нивниот однос кон него – кон граѓанинот! – а потоа и на конзистентноста и вистинитоста на пораките што секојдневно ги добива низ кампањите.

А кампањите – или „кампањите“, ако така повеќе сакате бидејќи дел од нив се навистина за наводници – се генерално спротивставени во една сушност: тука и таму, сега и утре, ние и тие… Поточно, владеачката сдсм-дуи криминална гарнитура настојчиво бега од состојбите тука (инаку, де факто, нивна „заслуга“ за изгубените драгоцени осум години, за коруптивните црнила навлезени во сите пори на македонското живеење, за страотниот неморал и бесрамност во нивното владеење, од систематското уназадување на општествените односи во земјава и драстичното поништување на сите цивилизациски вредносни критериуми) па ни нуди нешто таму, во ЕУ. Наместо одговор, па и понизно  извинување, тие реалниот живот во Македонија го заменуваат со шареното лижавче викано ЕУ што граѓаните би го добиле во некоја иднина. Се разбира ако сме добри, мирни и послушни и ако им дадеме уште еден, а може и два нови мандати.

Тоа ќе рече дека онолку колку што граѓаните видоа од ЕУ фондовите во изминативе осум години, толку – или помалку – ќе видат и во идните години. Да, веројатно ќе лизнеме од лижавчето, колку да се облажиме од овие насобрани горчини, ама главниот колач повторно ќе отиде кај нив!

Понатаму, бидејќи не знаат што со ова сега, тие граѓаните ги замајуваат со она утре – демек со иднината што ние не умееме да ја видиме! И, се разбира, секогаш е полесно да раскажуваш бајковити сништа и да фантазираш за она „што ќе биде ако биде“ отколку да говориш за решенија за реални проблеми натрупани токму врз грбот на граѓанинот.  

И токму тоа е најчитливото низ апдејтираните слогани, пароли и ветувања на владеачката бандитска коалција за лижавчето викано ЕУ, сите нивни небулозни, нереални и генерално минхаузеновски трикови што го одвлекуваат вниманието од вистинските проблеми. Ниту една од партиите во оваа коалиција не поаѓа од состојбата односно од она што направија од земјава, од катастрофалното политикантско наследство што го оставаат по цели осум години бесрамно и неморално упропастување на државата. Не умеат/не сакаат ни да се обидат да се извлечат низ некаква „мека“ форма на јавно покајание, па и ветување дека ќе поправат барем нешто од (речиси неповратно) упропастеното или дека ќе изнајдат нови партиски сили и политики што ќе бидат компетентни и продуктивни, ќе знаат дека два и два се секогаш четири а не шеснаесет, ќе умеат да повлечат напред без оглед колку сме назад.

Ама не, тие строго се држат до идиотизмите срочени од нивните ПР советници и квази-интелектуалните клиенти кои ги убедуваат дека тие се најубави, најпаметни, најевропски… Што и не е многу тешка задача со ваква полуписмена бандитска багра, нели.

Зашто, земете го само ударното „мото“ на оној досегашнион од Водно за претстојните претседателските избори како кандидат на сдсм (малите букви се… знаете што): „Опцијата за која се застапувам и за која живеам не може да не врати повторно во балканската кал, туку во просперитетна европска средина.“ Ова го вели човек (и партијата што го поддржува) кој само пред неколку години го говореше следното: „„Имавме 600 муабети за името. Ќе го смениш името, и никој нема да знае и утре ќе се викаме не знам како. Е не може. Мораш да дојдеш во институциите. Во тој момент, јас ви тврдам, сите што беа десетици и десетици илјади луѓе, во мај, на 17 мај, и сите слободарски граѓани, колку и да звучи како фраза, душата ќе му ја извадат на тој што евентуално би го потпишал тоа.“ Еднаш успеа така уличарски да нѐ излаже. Зарем мисли дека и втор пат ќе му успее? А со него, во истата лејка „дуваше“ и оној пазарџијана кој всушност ни го инсталира овој Пинокио. И тој, сосе неговата „партија“, се колнеше: „Додека дишам, додека го дишам овој македонски воздух, додека ме држи памет дека мојот дедо, мојот татко сите мои предци, јас, мојот син и ќерка сме Македонци родени овде во Македонија, тоа не може да се случи. И не само тоа, верувам дека не постои роден човек подготвен да излезе пред парламентот и да бара промена на Устав заради промена на уставното име.“

За вакви ноторни, бесрамни, криминални, антидржавни лаги се заминува во историскиот пекол, не на нови избори. Вториов си замина, иако уште плетка прсти во она партиско дувло преку неговите кримогени инсталации и понатаму тргува со сѐ и сешто.  А оној првион, оној Пинокио, па тој е се уште мало дрвено дете кое повторува што ќе му наложат! А според критериумите на таа „просперитетна европска средина“ за којашто баш тој се залага, би можел евентуално да биде претседел на куќен совет во „Вила Водно“, ако нешто такво воопшто постои!  

И зарем навистина нема некој да му каже дека таа негова и на неговине „прогресивни“ слепци „европска опција“ не може да биде нивен избор бидејќи токму тие – формално и фактички – ја вратија државава повторно во балканската кал! Зашто тие и никој друг ги зацементираа криминалот и корупцијата во највисоките државни врвови, партизираното судство, неспособното обвинителство, неуката и корумпирана партиска администрација…, а не, како што вели тој, „македонискиот јазик и идентитет“! А нивната „борба“ за тој „македонски јазик и идентитет“, на којшто се повикуваат секоја минута, ги видовме и во Нивици и во Договорот за добрососедство и во „француската рамка“! И тоа за нив е  „достоинствен начин да влеземе во ЕУ“ (sic!)?!

Уште пострашен е напливот на лажен европеизам и перфидното мафтање со лижавчето кај нивниот коалициски партнер. Всушност кај двата, и дуи и блокот „Вреди“, бидејќи во даден миг целата сегашна албанска опозиција беше дел од оваа криминогена власт. Дури и заедно со дуи. Кои сега се непријателот, нели. И што прават? Османи, на пример, цел ден ја отвора и затвора „железната врата“ на ЕУ и ги провира низ неа само тие што сака, ама ако станел претседател ќе ги држел затворени на Водно лидерите на партиите додека не се согласат со него. Каков европеизам, Господ да чува и да брани. Таравари, пак, уште сега вади карта за Брисел каде ќе одел како претседател! Или можеби сака да избега од апсот на Османи?

Се разбира, неприлично е вакви шегаџии да се коментираат сериозно, уште помалку да им се возвраќа со примери од досегашните нивни „политички“ активности. Човек сепак треба да задржи некакво достоинство. Но, не би било фер а да не се каже дека кога граѓани ги опишуваат „состојбите“ во Тетово, Гостивар и др., просто не можете да не помислите: зошто кандидативе прво „по европски“ не ги средат овие градови, па потоа да развиваат амбиции за целата држава? Или лижавчето викано ЕУ и оние „контакти“ на Османи ќе го средат (и) тоа?

П.С.

И како врв на сите глупости, еден вицкаст „прогресивец“ ни продава дека „Големиот лидер ги носи луѓето онаму каде што тие не мора да сакаат да одат, но, каде што треба да бидат.“ Не знае колку такви „големи лидери“ видела историјата и каде ги носеле луѓето, меѓу нив (од поновите) и Хитлер, Сталин, Милошевиќ, Туѓман… и др.

---

За шлеперот и жабата

Насловот би можел да гласи и поинаку, на пример: кој, после сѐ, а особено после средата (3 април 2024), би посакал повторно да гласа за сдсм (малите букви се реален одраз на нивната улога денес)? Но, предложениот наслов што стои над текстов има историска нишка, алудира на еден поранешен предизборен миг, кога шлеперот навистина ја згмечи жабата. Ама во средата, богами, „жабата“ не само што го згмечи „шлеперот“ небаре направен од хартија, туку буквално го растури на составни делови, го пикна во онаа преса за метал и го прати во – историјата. Онаа црната, жалната, непосакуваната.

Некој ќе рече: ама тој и не беше некој шлепер. Извинете, ама тој се претставуваше како таков, а тоа особено гласно го правеше и неговата партија, без оглед што тој, во реалноста, беше пластична дечја играчка. Или туѓа играчка, како сакате. Па следствено, на „жабата“ можеби не ѝ беше тешко да го „растури“. Меѓутоа, добро беше да се гледа тој „дуел“ – иако и не беше баш дуел зашто „шлеперот“ трокираше и не можеше ни да запали – бидејќи јавноста можеше конечно да се увери каква всушност „машина“ ја влече оваа држава во амбис. И какво лудило владее во таа партија!

Зошто ја спомнувам партијата? Затоа што, да беше нормална партија, некој од потпретседателите ќе се појавеше среде „дуелот“, ќе го фатеше „шлеперот“ под рака и ќе го изнесеше од студиото. Онака грогиран, стуткан, згмечен… Или, ако не сакале баш толку да се резилат, некој од спомнатите ќе го свикаше Централниот одбор веќе во четвртокот, ќе му ја одземеа партиската книшка и ќе го пратеа дома. Ништо од тоа не направија!

Но, повторно на сцената ќе стапи нивната квази-интелектуална клиентела која ќе прогласува дури и успешен „дуел“, ќе нѐ убедува дека „Ковачевски гледа во иднината“ (а тој ни бела мачка не може да види!), дека „ќе ги заврши и реформите и преговорите со ЕУ“ (а тој ниту ги започнал!) и слични будалаштини, мислејќи дека некако ќе ја поправат катастрофалната слика што „прогресивнине“ слепци ја оставаат зад себе. Зашто, кога зад „шлеперов“ од хартија ќе ги наредите сите оние останати потрошени ликови почнувајќи од фамознион политикант Филипче кој, повторно од наш џеб, ветува бесплатно школување, плати до небо за лекарите и сестрите, или Спасовски со неговиот „европски полицаец“ заталкан низ македонскиве Сцили и Харибди, „Цаци“ со нејзините хеликоптери, Битиќи и стоте евра за пензионерите…, тогаш сдсмовскиот карван на глупоста станува комплетен! 

Заради тоа, за нормална држава и за нормален народ, не само после оној „дуел“, нештата би требале да бидат многу, многу појасни. Ако пак во целата слика го доцртате и прозаичниот ама урнебесен факт дека „водечката“ македонска партија е тотално неписмена (не само) за презимето на нејзиниот претседател (или „претседател“, како сакате) и името на нивни кандидат за изборите (кого го прекрстија во хемиски елемент), туку за нив и иднината е „идинина“, тоа е сосема доволно да ја ставите на листа на чекање во наредните два-триесет години.

Следствено, кога претходно ги слуша(в)ме реакциите и чудењата на „видните“ првенци особено на сдсм, но и на дуи (малите букви се реален одраз на нивниот актуелен политички рејтинг) за резултатите од мноштвото предизборни анкети, кога ги гледавме како (демек) со неверување одвраќаат дека тоа се лаги и дезинформации на опозицијата и дека нема објективни причини зошто македонскиот граѓанин би бил незадоволен од нив, просто ве фаќа мачнина, но и бес. Не од лагите и одглумената ноншалантна надменост туку од континуитетот на простачкото потценување на јавноста/граѓаните.  

Затоа, гледајќи ги – покрај „дуелот“ – нивниве последни предизборни претставувања, со неверица слушајќи ги политикантските бравури на нивните „првенци“ небаре ние сме биле на Марс а не овде изминативе осум години или сме малоумни па не знаеме кој што грабнал од нас во овие 2.920 дена, почнува да ве фаќа и депресија. Па зарем е можно некој толку безобразно да лаже? Или се надева дека не се сеќаваме на неспособните и неуките партиски војници поставени за министри и директори, на коалициската и семејната окупација на државната администрација, на криминалниот раст на нивните плати од 78% наспроти потценувачките 5% за пензионерите, на секојдневните скандали поврзани со отворениот грабеж на државните ресурси…? И зарем навистина треба да се прашаме зошто не би сакале да ги видиме и утре сдсм и дуи со нов четиригодишен мандат?

И не само што не покажуваат никаков срам за криминалот, корупцијата и неморалот што ги воведоа како државни стандарди, туку згора и продолжуваат со минхаузеновските ветувања, исто онака како во 2016 година. Па зошто во изминативе осум години не го направија сето тоа што сега го ветуваат за во иднина? Немаа време од крадење?

Кога ќе се присетите на сите минати лаги од устите на двата нивни „премиери“ (па и овој лажниов, актуелниов технички „премиер“ на дуи), на сите некомпетентни шушумиги што заседнуваа во министерските фотелји, на онаа армија полуписмени шутраци на чело на државните институции и агенции, на онаа приглупа интелектуална клиентела што со барабани и вувузели ги следеше во чекор сите овие години правдајќи ги нивните глупости…, навистина ли се преиспитувате што е тоа што ви пречи кај нив, што ви создава одбивност, дури гадење и од сопствената држава? Или – точно знаете?! И не треба да се замислите подлабоко за да ви надојдат сеќавањата за дворците што ќе ги изградеа, за кулите што ќе ги извишеа, за реформите што ќе ги направеа, за бројчаникот што ќе вртеше, за правото и правдата за сите и за медот и млекото што ќе течеше низ улиците…, за да се срамите наместо нив. Зошто? Заради тоа што верувавте/верувавме во приказни за мали деца раскажувани од неуки и некомпетентни суртуци кои сакавме да ги видиме како реформисти и демократи.  

Во овие три децении навистина имавме прилика да преживееме секакви бандитски коалиции – од оној карикатурален тандем на вмро и да (малите букви се реален одраз на нивната историска улога) во 1998 година, преку онаа циркузантска „широка коалиција“ по 2001 година па до неспособнион „тенкист“ – за да денес со полно право се прашаме: па што му згрешивме на Господа вака да нѐ казнува? Или колкава доза мазохизам постои во македонскиот граѓанин да може така помириливо да трпи вакви палјачовци и криминалци секојдневно да го вандализираат и ограбуваат, да му го загрозуваат опстанокот и иднината и да му го крадат минатото?      

Колку наивни и, да простите, будали треба да бидеме за да, прво, му поверуваме на оној полуписмен лик кој оперира со одвај стотина зборови, а потоа и во бајковитите приказни дека тој и неговата „партија“ – а сосе оној Пинокио од Водно! – можат да ја извлечат земјава од ова криминално мочуриште што самите го инсталираа? Или дека токму оваа коалиција на две неморални банди е таа што ќе не однесе во ЕУ? Со истите оние старо-нови кримоси, оние бесрамни ликови спремни за нови грабежи!?  

Затоа, прашањето кој нормален повторно би гласал за сдсм и за дуи не е само реторичко туку е и суштинско прашање за македонскиот граѓанин, без разлика на неговата етничка, верска или друга припадност. Затоа впрочем и прашањето што некои „мудри“ глави упорно ни го поттурнуваат под нос дали, демек, сакаме да се врати „груевизмот“, е страотно нечесно, подло, депласирано и во целост доликува на оваа политикантска гарнитура. И на него има само еден одговор: а во што тоа „груевизмот“ беше пострашен од „заевизмот“ и „сељачизмот“? И кому тоа му одговара да го поставува македонскиот граѓанин пред избор помеѓу две зла? Немаме ли ние право на пристоен живот, подалеку од овие криминални банди?