На прашањето од минатиот пат колку наивни и, да простите, за колкави будали нѐ сметаат актуелниве коалициски криминалци, најрелевантен одговор даваат водечките слогани на нивните кампањи и „бомбастичните“ тиради на нивните партиски перјаници и клиентелистичката трол армија. Бидејќи први се претседателските избори, таму се сконцентрирани „ударните“ сили. Односно, нивните претседателски кандидати и пораките што тие ни ги испраќаат се/ќе бидат рбетот и на кампањите за парламентарните избори што ќе дојдат набргу. Но, целиот тој предизборен циркус е само делумно објективното огледало на нивните вистински планови и ставови и/или одраз на нивните реални потенцијали.
Ако цениме според досега постигнатото, нивните потенцијали се никакви, рамни на нула, освен оние криминално-коруптивните. Барем тоа ни е веќе добро познато. Оттука, македонскиот граѓанин може да се сконцентрира на други нешта од патувачкиов карван, а пред сѐ на нивниот однос кон него – кон граѓанинот! – а потоа и на конзистентноста и вистинитоста на пораките што секојдневно ги добива низ кампањите.
А кампањите – или „кампањите“, ако така повеќе сакате бидејќи дел од нив се навистина за наводници – се генерално спротивставени во една сушност: тука и таму, сега и утре, ние и тие… Поточно, владеачката сдсм-дуи криминална гарнитура настојчиво бега од состојбите тука (инаку, де факто, нивна „заслуга“ за изгубените драгоцени осум години, за коруптивните црнила навлезени во сите пори на македонското живеење, за страотниот неморал и бесрамност во нивното владеење, од систематското уназадување на општествените односи во земјава и драстичното поништување на сите цивилизациски вредносни критериуми) па ни нуди нешто таму, во ЕУ. Наместо одговор, па и понизно извинување, тие реалниот живот во Македонија го заменуваат со шареното лижавче викано ЕУ што граѓаните би го добиле во некоја иднина. Се разбира ако сме добри, мирни и послушни и ако им дадеме уште еден, а може и два нови мандати.
Тоа ќе рече дека онолку колку што граѓаните видоа од ЕУ фондовите во изминативе осум години, толку – или помалку – ќе видат и во идните години. Да, веројатно ќе лизнеме од лижавчето, колку да се облажиме од овие насобрани горчини, ама главниот колач повторно ќе отиде кај нив!
Понатаму, бидејќи не знаат што со ова сега, тие граѓаните ги замајуваат со она утре – демек со иднината што ние не умееме да ја видиме! И, се разбира, секогаш е полесно да раскажуваш бајковити сништа и да фантазираш за она „што ќе биде ако биде“ отколку да говориш за решенија за реални проблеми натрупани токму врз грбот на граѓанинот.
И токму тоа е најчитливото низ апдејтираните слогани, пароли и ветувања на владеачката бандитска коалција за лижавчето викано ЕУ, сите нивни небулозни, нереални и генерално минхаузеновски трикови што го одвлекуваат вниманието од вистинските проблеми. Ниту една од партиите во оваа коалиција не поаѓа од состојбата односно од она што направија од земјава, од катастрофалното политикантско наследство што го оставаат по цели осум години бесрамно и неморално упропастување на државата. Не умеат/не сакаат ни да се обидат да се извлечат низ некаква „мека“ форма на јавно покајание, па и ветување дека ќе поправат барем нешто од (речиси неповратно) упропастеното или дека ќе изнајдат нови партиски сили и политики што ќе бидат компетентни и продуктивни, ќе знаат дека два и два се секогаш четири а не шеснаесет, ќе умеат да повлечат напред без оглед колку сме назад.
Ама не, тие строго се држат до идиотизмите срочени од нивните ПР советници и квази-интелектуалните клиенти кои ги убедуваат дека тие се најубави, најпаметни, најевропски… Што и не е многу тешка задача со ваква полуписмена бандитска багра, нели.
Зашто, земете го само ударното „мото“ на оној досегашнион од Водно за претстојните претседателските избори како кандидат на сдсм (малите букви се… знаете што): „Опцијата за која се застапувам и за која живеам не може да не врати повторно во балканската кал, туку во просперитетна европска средина.“ Ова го вели човек (и партијата што го поддржува) кој само пред неколку години го говореше следното: „„Имавме 600 муабети за името. Ќе го смениш името, и никој нема да знае и утре ќе се викаме не знам како. Е не може. Мораш да дојдеш во институциите. Во тој момент, јас ви тврдам, сите што беа десетици и десетици илјади луѓе, во мај, на 17 мај, и сите слободарски граѓани, колку и да звучи како фраза, душата ќе му ја извадат на тој што евентуално би го потпишал тоа.“ Еднаш успеа така уличарски да нѐ излаже. Зарем мисли дека и втор пат ќе му успее? А со него, во истата лејка „дуваше“ и оној пазарџијана кој всушност ни го инсталира овој Пинокио. И тој, сосе неговата „партија“, се колнеше: „Додека дишам, додека го дишам овој македонски воздух, додека ме држи памет дека мојот дедо, мојот татко сите мои предци, јас, мојот син и ќерка сме Македонци родени овде во Македонија, тоа не може да се случи. И не само тоа, верувам дека не постои роден човек подготвен да излезе пред парламентот и да бара промена на Устав заради промена на уставното име.“
За вакви ноторни, бесрамни, криминални, антидржавни лаги се заминува во историскиот пекол, не на нови избори. Вториов си замина, иако уште плетка прсти во она партиско дувло преку неговите кримогени инсталации и понатаму тргува со сѐ и сешто. А оној првион, оној Пинокио, па тој е се уште мало дрвено дете кое повторува што ќе му наложат! А според критериумите на таа „просперитетна европска средина“ за којашто баш тој се залага, би можел евентуално да биде претседел на куќен совет во „Вила Водно“, ако нешто такво воопшто постои!
И зарем навистина нема некој да му каже дека таа негова и на неговине „прогресивни“ слепци „европска опција“ не може да биде нивен избор бидејќи токму тие – формално и фактички – ја вратија државава повторно во балканската кал! Зашто тие и никој друг ги зацементираа криминалот и корупцијата во највисоките државни врвови, партизираното судство, неспособното обвинителство, неуката и корумпирана партиска администрација…, а не, како што вели тој, „македонискиот јазик и идентитет“! А нивната „борба“ за тој „македонски јазик и идентитет“, на којшто се повикуваат секоја минута, ги видовме и во Нивици и во Договорот за добрососедство и во „француската рамка“! И тоа за нив е „достоинствен начин да влеземе во ЕУ“ (sic!)?!
Уште пострашен е напливот на лажен европеизам и перфидното мафтање со лижавчето кај нивниот коалициски партнер. Всушност кај двата, и дуи и блокот „Вреди“, бидејќи во даден миг целата сегашна албанска опозиција беше дел од оваа криминогена власт. Дури и заедно со дуи. Кои сега се непријателот, нели. И што прават? Османи, на пример, цел ден ја отвора и затвора „железната врата“ на ЕУ и ги провира низ неа само тие што сака, ама ако станел претседател ќе ги држел затворени на Водно лидерите на партиите додека не се согласат со него. Каков европеизам, Господ да чува и да брани. Таравари, пак, уште сега вади карта за Брисел каде ќе одел како претседател! Или можеби сака да избега од апсот на Османи?
Се разбира, неприлично е вакви шегаџии да се коментираат сериозно, уште помалку да им се возвраќа со примери од досегашните нивни „политички“ активности. Човек сепак треба да задржи некакво достоинство. Но, не би било фер а да не се каже дека кога граѓани ги опишуваат „состојбите“ во Тетово, Гостивар и др., просто не можете да не помислите: зошто кандидативе прво „по европски“ не ги средат овие градови, па потоа да развиваат амбиции за целата држава? Или лижавчето викано ЕУ и оние „контакти“ на Османи ќе го средат (и) тоа?
П.С.
И како врв на сите глупости, еден вицкаст „прогресивец“ ни продава дека „Големиот лидер ги носи луѓето онаму каде што тие не мора да сакаат да одат, но, каде што треба да бидат.“ Не знае колку такви „големи лидери“ видела историјата и каде ги носеле луѓето, меѓу нив (од поновите) и Хитлер, Сталин, Милошевиќ, Туѓман… и др.
ТЕОДОСИЕВСКИ: За Уметноста 